کد مطلب:1117 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا انسان عبرت پذير نيست؟

عبرت گرفتن به معناي بهره بردن از تجارب ديگران، در رخدادهاي روزگار است. براساس آيات قرآن و روايات معصومان عبرت پذيري نياز به زمينه پذيرش در درون انسان دارد. كسي كه در پي ديدن و پذيرفتن پندها و نكته هايي نباشد كه در عبرتهاست، بي گمان از عبرت پذيري بي بهره خواهد بود. در روايتي از امام علي((عليه السلام))آمده است: «بالاستصار يحصل الاعبار(1); عبرت، با بصيرت خواهي پديد مي آيد.»
در روايتي ديگر مي فرمايد: «من تامّل اعتبر(2); كسي كه نيك بينديشد، عبرت مي گيرد.»
همچنين، درباره اسلام مي فرمايد: «وعبرة لمن اتّعظ(3); و(اسلام) براي آن كس موعظه پذيرد، گونه اي عبرت است.»
نيروي انديشيدن، انسان را به عبرت آموزي مي رساند. در روايتي ديگر از آن حضرت نقل است كه فرمود: «من عقل كثر اعتباره(5); كسي كه خرد خويش را به كار گيرد، بسيار عبرت
ـــــــــــــــــــــ
1 - ميزان الحكمه، ج 6، ص 33.
2 - ميزان الحمه، ج 6، ص 38.
3 - نهج البلاغه، خطبه 106.
4 - ميزان الحكمة، ج 6، ص 32.
5 - ميزان الحكمه، ج 6، ص 38.

ـ32ـ
مي پذيرد». در روايتي ديگر نزديك به همين معنا آمده است: «من جهل قل اعتباره(1); بسي اندك عبرت مي گيرد و آن كس كه راه ناداني در پيش گيرد».
بنابراين، خردمندي و به كارگيري نيروي خرد باعث رشد عبرت پذيري در انسان مي شود. روشن است موانعي كه مزاحم به كارگيري خرد و انديشه اند، در عبرت پذيري انسان تاثيري زيانبار دارند و عواملي كه به كارگيري آنها را ممكن مي سازد، در عبرت پذيري انسان نقشي سازنده خواهند داشت. در قرآن كريم آمده است: «لقد كان في قصصهم عبرة لاولي الالباب(2); همانا قصه هاي آنان، خردمندان را عبرت است.»

(بخش پاسخ به سؤالات )

ـــــــــــــــــــــ
1 - ميزان الحكمة، ج 6، ص 38.
2 - سوره يوسف، آيه 111.

ـ33ـ